Arabic and Aramaic in Iraq: Language and Syriac Christian Commitment to the Arab Nationalist Project (1920-1950)

Beschrijving door uitgever (vertaling tonen):

After World War I, Iraq was established as an Arab kingdom under British tutelage. The official state ideology of Arab nationalism provided room for Christians and Jews, and Iraq’s first king was known for his tolerant rhetoric towards non-Muslims. At the same time, events such as the Simele massacre of 1933 against Assyrians and the Farhud of 1941 against Jews show that the ideal did not always materialize. Despite having a shared religious heritage and Classical Syriac as a common ecclesial language, the Syriac Christians belonged to different denominations and there were large differences in languages that were used outside the church, causing different attitudes towards society. One group, mainly consisting of Chaldean Catholics, made a radical positive choice for Arabic and supported Arab nationalism. Another group, mainly connected to the Church of the East, saw themselves as Assyrian and stressed their use of Neo-Aramaic for informal and formal purposes. Other positions included that of secular Christians who stressed their Arab identity and argued against the influence of religion in society. The dissertation shows that while Arab nationalism provided room for Christians, this ideology was at the same time strongly restrictive for Christians who sought to stress their own culture.

Na de Eerste Wereldoorlog werd Irak opgericht als een Arabisch koninkrijk onder Britse voogdij. De officiële staatsideologie van Arabisch nationalisme bood ruimte voor christenen en joden en de eerste koning van Irak stond bekend om zijn tolerante retoriek tegenover niet-moslims. Tegelijkertijd laten gebeurtenissen zoals het bloedbad van Simele in 1933 tegen Assyriërs en de Farhud in 1941 tegen Joden zien dat het ideaal niet altijd werkelijkheid werd. Ondanks een gedeeld religieus erfgoed en klassiek Syrisch als gemeenschappelijke kerkelijke taal, behoorden de Syrische christenen tot verschillende denominaties en waren er grote verschillen in de talen die buiten de kerk werden gebruikt, wat leidde tot verschillende houdingen ten opzichte van de maatschappij. Eén groep, voornamelijk bestaande uit Chaldeeuwse katholieken, koos radicaal positief voor het Arabisch en steunde het Arabisch nationalisme. Een andere groep, voornamelijk verbonden met de Kerk van het Oosten, zag zichzelf als Assyrisch en benadrukte hun gebruik van het Neo-Aramees voor informele en formele doeleinden. Andere standpunten waren die van seculiere christenen die hun Arabische identiteit benadrukten en pleitten tegen de invloed van religie in de samenleving. Het proefschrift laat zien dat hoewel het Arabisch nationalisme ruimte bood aan christenen, deze ideologie tegelijkertijd sterk beperkend was voor christenen die hun eigen cultuur wilden benadrukken.

Op voorraad